شوق پریدن

هوا خواه توام جانا و می دانم که می دانی

که هم نادیده میبینی و هم ننوشته میخوانی.

یادت باشد که گاهی وقتا در جا زدن شوق پریدن می دهد! و یادم یاشد که بار دیگر اینقدر در این صفحه در  جا نزنم مگر نه اینکه پریدن را دوست دارم. پروازی را که قبلا آموختم و تکرارش برایم لذت بخش. پریدن به سوی خوبیها و آشنایی های ماندگار و صمیمی.

مدتی بود در تردید ماندن و رفتن، مدتی گذشت در بهت ماندن  و مدتی میگذرد در سکوت....! بگذریم . این قصه من و ما و تکراریست. 

روزگارم میگذره. با مدرسه و شاگردای  با نشاط و یه کم پژمرده ، با خونه و زندگی و میوه های زندگی،با درس و تحصیل. گهگاه فرصت میکنم و سری به این خلوتگه آبی میزنم. کم پیش میاد برام فرصت خلوت.بعضی روزا خاطرم سبز سبز . گاهی وقتا خط خطی مثل برگه امتحانی بچه های مدرسه. ولی مثل همون برگه ها با حاشیه های کم و بیش لطیفی که توجیه خوبی واسه خط خطی بودنشه.گفتن از بچه های کلاس و ماجراهای کلاس لذت بخشه. باشه سر فرصت! 

گفتم حاشیه یاد یکی از این برگه ها افتادم که دیروز از بچه ها گرفتم . در کمال نامردی دست بغل دستیشو که کتاب باز کرده بود وقت امتحان رو کرد و برام تو یه کادر آخر برگه  نوشت! تا نیم ساعتی فکرم مشغول این نوشته بود. دو تا دوست صمیمی. چطور دلش اومد؟! هنوز نتونستم کنار بیام با خودم که آیا کارش درست بود؟! یعنی میشه تو این دنیای بزرگ به کنار دستیت هم اعتماد نکنی؟! 

یادم رفت تشکر کنم از مهربونایی که این مدت یاد من بودن.  

پاینده باشید و در پناه حضرت دوست