*ای کاش همه ما آدما اونی بودیم که ادعا میکنیم...
یاد خدا آرامش بخش دلهاست ...
~*~*~*~*~*~*~*
۱). گوش کن ! می خواهم بگویم در سکوت هزاران فریاد و در
فرباد چه خموشی هاست ...
گوش کن ! می خواهم از زمستان پس از بهار بگویم .
گوش کن ! می خواهم از کوله بار اندوه پشت لبختدها بگویم !
گوش کن ! می خواهم بگویم در پس هر بیابانی دشتی پر گل
وحود دارد !
گوش کن ! می خواهم بگویم در پس این سخنان چیز دیگریست ...
در پس وجود من و تو نیز ...
نازنینم ؛
آسمان قلب هیچ کس بی ستاره نمی شود و هیچ کس نمی خواهد در دنیای کائنات فقط یک ستاره در قلب خود داشته باشد ...
از سیاهی تا سپیدی را سفر باید کنیم !...
صحبت از پژمردن یک برگ نیست !
وای جنگل را بیایان می کنند !...
حرف من حرف امروز و دیروز نیست !...
جنگل را بیابان می کنند !
خار گل در چشم یاران می کنند !
درد من پژمردن یک برگ نیست !
راز این خفت پنهان می کنند .
کاش در دلم آهی بود ؛
در رود آبی !
کاش حرف من از سیاهی بود !
شاعر(*)
۲).*کاش همه ماآدما اونی بودیم که ادعا میکنیم....*
پاینده باشید و مثل همیشه در پناه حضرت دوست.
دوستی
دوستان در هوای صحبت یار
زر فشانند و ما سر افشانیم
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
چه عظمتی داره این اسم٬ چقدر مسما و دلنشینه٬ هیچ وقت رو معنیش تامل کردید؟ چرا مشغله ها باعث شده که از اون غافل باشیم؟ اصلا چرا هممون فکر میکنیم این عشقه که باید اونو بسازه؟ همه فکر میکنن که باید عاشق بشن. دیگه دوست داشتن و دوستی معنا نداره. در حالیکه من فکر میکنم تا دوستی و صفا نباشه ٬ عشق رنگی نداره. حالا من نظر خودمو گفتم. دعوام نکنید.
هنوز نمیدونم که آیا تونستم ذره ای از صفات یه دوست رو داشته باشم؟ شما هم فکر کنید واقعا تونستید یه دوست واقعی باشید برای کسی؟ فکر کردید که وقتی رو یه نفر این اسمو بذاری٬ چقدر تعهد در قبال هم دارید؟ شاید تا امروز فقط فکر میکردم که :
« یه دوست فردیست که آهنگ قلبت رو میدونه و میتونه وقتی تو کلمات رو فراموش میکنی اونا رو واست بخونه»
« یه دوست واقعی مثل سلامتیست. ارزش اونو تا وقتیکه که از دست بدیم٬ نمیدونیم»
« دوستان روش خدا برای محافظت از ما هستند»
ولی امروز ازش بیشتر میدونم :
دوست شما همان دعای شماست که مستجاب شده.
مزرعه شماست که در آن با عشق دانه میکارید
وقتی از دوست جدا میشوید٬ غمی به دل راه نمیدهید٬ زیرا آنجه را که شما در او بیش از همه دوست میدارید٬ ای بسا که در جدایی بهتر در چشم شما جلوه میکند. چنانکه کوهنورد وقتی از دشت به کوه مینگرد آنرا بهتر میبیند. و خوشتر آنکه در دوستی هیچ مقصودی نباشد. مگر آنکه روح شما ژرف تر و عمیقتر شود. زیرا اگر عشق در پی چیزی جز کشف اسرار عشق باشد٬ به حقیقت عشق نیست.
بگذار بهترین بخش هستی تو از آن دوستت باشد.
در صحبت او ساعاتی را بجوی برای زیستن ( نه برای کشتن) زیرا دوست برای آنست که نیاز تو را برآورد نه تهی بودنت را پر کند. و بگذار که در پیوند شیرین دوستی خنده و شادی باشد و شریک شدن در لذتهای یکدیگر٬ زیرا در شبنم نکته های ظریف و کوچک دل آدمی صبح خود را می یابد و تازه و با طراوت می یشود.
و اما در پایان::عاشق نشوید، چون در عشق منطقی وجود ندارد، سعی کنید همدیگر را دوست داشته باشید. فرد عاشق می‌گوید:«اگر نباشی من می‌میرم»، اما فردی که کسی را دوست دارد می‌گوید:«من تو را همان‌طور که هستی می‌پذیرم».
و
هنر دوستی با دیگران از والا ترین هدفهای زندگیست . دوستان خوب بسان پشتوانه ای ارزشمند در زندگی هستند.
با کمک از کلام شیرین جبران.
پاینده باشید و در پناه حضرت دوست