برای امروز

 یک)   لای لا لایی گل شبنم

          اشکت میباره نم نم

                      خوابت میبره کم کم .

                               لای ٬یه دم آروم نداری

                                             چرا تو بیقراری؟ چشم رو هم نمیذاری؟ بخواب عزیزم!

                                                 لای لالایی تشنه خواب ٬شدی همرنگ مهتاب٬ خجالت میکشه آب

                   ......

کاش فقط یه بار یه بار دیگه تاریخ او را  نفس میکشید. تا بیابانهای عشق و ایمان ٬ آزادگی و انسانیت و شرافت٬ به خود رنگ باران میدید. آه...

دو) ممنونم از همه دوستانی که درباره پست قبلیم نظر دادن. اون قطعه ای بود از م. پگاه که که چند وقت پیش به چشمم خورد. عنوان اقرار رو رو هم از عنوان همین قطعه انتخاب کرده بودم. نظرات جالب دادن دوستان . هر کسی دیدگاهشو مطرح کرد و آخرش شد نتیجه ای که دنبالش بودم. راستش بعضی وقتا پیش میاد که دوست داری بشینی و  چشمتو از همه پلیدیهای اطرافت ببندی پلیدیهایی که شاید فقط تو تاریکی قادر به دیدنشون نباشی. چون عین تاریکین. ولی تا کی؟ تا کی باید به تاریکی پناه برد.میشه تا همیشه ماءوی در تاریکی ماءوی گرفت؟؟نه نمیشه. نیاز به نفس کشیدن پیدا میکنی. به نور....

به روشنایی برگشتم حالا .چون از بوی تعفن تاریکی حالم بد شد. نور رو به قداست میشناسم و تا همیشه ستایشش میکنم چون نه تنها پلیدیها بلکه واقعیات رو نشونم میده و با فطرت انسانی مانوسه. به ایطال نمیکشم بحث رو چون قبلا معلم بزرگوار عادی تو این پست به تفسیر نشستن.

پاینده باشید و در پناه حضرت دوست